در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند

به دشت پرملال ما پرنده پر نمی زند

 

یکی ز شب گرفتگان چراغ برنمی کند

کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

 

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار

دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

 

گذرگهی است پر ستم که اندر او به غیر غم

یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

 

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود

که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند!

 

چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات؟

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند!

 

نه سایه دارم ونه بر،بیفکنندم و سزاست

وگرنه بر درخت تر کسی تبر نمی زند!

                                           برگرفته از دیوان سیاه مشق سایه

نوشته شده در سه شنبه 88/6/24ساعت 5:30 عصر توسط سرو سیاه نظرات ( ) |