غزلی از حافظ را تقدیم می کنم به همه ی شما عزیزان و دوستداران ادبیات پارسی

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی              دل بی تو به جان آمد وقتست که بازآیی

دایم گل این بستان شاداب نمی ماند              دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

دیشب گله ی زلفش با باد همی کردم           گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی

صد باد صبا این جا با سلسله می رقصند        اینست حریف ای دل تا باد نپیمایی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد       کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

یارب به که شاید گفت این نکته که در عالم    رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی

                 ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست        شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی

ای درد توام درمان در بستر ناکامی              وی یاد توام مونس در گوشه ی تنهایی

در دایره قسمت ما نقطه ی تسلیمیم            لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست     کفرست در این مذهب خودبینی وخودرایی

زین دایره ی مینا خونین جگرم ، می ده          تا حل کنم این مشکل در ساغر مینائی